ไม่รู้ว่าหลงรักความรู้สึก "เหมือนไม่เคยทำงานมาก่อน" ไปตั้งแต่เมื่อไร ความรู้สึกนี้สร้างความตื่นเต้นและสร้างพลังได้ดี แม้จะมีความกังวลซุกซ่อนอยู่ก็ตาม อันที่จริงงานทุกงานเหมือนกัน แ...
โซฟานี้ดีที่สุด
โซฟานี้ดีที่สุด
เรื่องและภาพ : เฟย์เฟย์กัว แปล : น้านกฮูก สำนักพิมพ์ แฮปปี้คิดส์.
แพนด้ากับเพนกวินรู้สึกว่าโซฟาที่นั่งอยู่เก่าเกินไป พวกเขาช่วยกันหาโซฟาและทดลองนั่งดู แต่ก็ไม่ได้โซฟาที่ถูกใจสักที ในที่สุดพวกเขาก็พากันกลับบ้านและซ่อมโซฟาตัวเดิม ซึ่งดูเหมือนจะเป็นโซฟาที่ดีที่สุดแล้ว
.
หนังสือภาพสำหรับเด็กเล่มนี้มีตัวละครแค่สองตัว สีขาวกับสีดำเหมือนกัน ชื่อขึ้นต้นด้วย P และ พ.พานเหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ด้วยกันได้ไหมในโลกแห่งความจริง แต่ในโลกนิทาน เขาอยู่ด้วยกันในแบบกันและกันอย่างแท้จริง
.
แพนด้ากับเพนกวินเลือกโซฟาทุกตัวโดยคำนึงถึงกันและกัน คำนี้สำคัญมาก หากนึกถึงแต่ตัวเอง สองพ.พานนี้จะไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันในตอนจบ แน่นอนว่าตัวหนังสือไม่ได้เขียนไว้ แต่ภาพแต่ละหน้าบอกเราไว้ว่าเขามีกันและกันอย่างไร
.
หน้าหนึ่งในช่วงท้ายแพนด้ากับเพนกวินหาโซฟาไม่ได้ เดินอยู่ในเมืองยามค่ำ ไม่มีตัวหนังสือสักตัวในหน้านั้น แต่ก็ทำให้สัมผัสได้ถึงความคิดและความรู้สึกที่ไม่ใช่ของคนเดียว แต่เป็นของทั้งสอง เพราะภาพเพนกวินกับแพนด้าตัวสีขาวดำ เดินชิดสนิทแนบเป็นหนึ่งเดียวกัน
.
หนังสือเล่มบาง ๆ แค่ไม่กี่หน้า มีตัวหนังสืออยู่ไม่มาก แต่ก็ทำให้ตัวละครทั้งสองแสดงการลาจากปัจจุบัน อดีต และอนาคตไว้ทั้งหมด ทั้งลาจากโซฟาตัวปัจจุบันที่กำลังจะกลายเป็นอดีต ลาจากโซฟาใหม่ที่จะเป็นอนาคต และลาจากโซฟาเก่าที่ซ่อมใหม่จนกลายเป็นปัจจุบัน
.
ทำให้นึกถึง คาลิล ยิบราน ที่เขียนไว้ในหนังสือปรัชญาชีวิตว่า
เมื่อวานนี้เป็นเพียงความทรงจำของวันนี้
และพรุ่งนี้เป็นความฝันของวันนี้
ขอให้วันนี้จงโอบอุ้มอดีตไว้ด้วยความทรงจำ
และโอบอุ้มอนาคตไว้ด้วยความเฝ้ารอเถิด
.
คงมีสักครั้งที่เราอยู่กับของบางอย่างหรือคนบางคนนานแสนนาน จนรู้สึกว่าน่าจะมีสิ่งใหม่ที่ดีกว่า เราพยายามหา และการค้นหานั้นมักทำให้เราพบความคิดเกี่ยวกับของใหม่ ของเก่า และของปัจจุบันหลายแบบ เช่น ของใหม่มาเพื่อทำให้เราตระหนักว่าของเก่าที่เรามีนั้นดีอยู่แล้ว แต่บางทีของใหม่ที่เราได้มาอาจดีกว่าของเก่า เราอาจอยากขอบคุณของเก่าที่หายไป เพื่อยิ้มรับการมาถึงของของใหม่ หรือบางทีของเก่าก็ดีนะ แต่เราก็เข้าใจในการเลือนหายไปนั้นแล้ว ซึ่งทำให้เราฝึกเก็บของเก่าไว้ในลิ้นชักของความทรงจำ
.
กว่าจะมาถึงขั้นที่คนคนหนึ่งเข้าใจกับการอยู่กับของปัจจุบัน วางของเก่าไว้ในอดีต มองของใหม่ให้อยู่ในอนาคต เราเริ่มเรียนรู้สิ่งนี้มาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย เด็กเล็ก ๆ คุ้นเคยกับการรู้ว่าสิ่งที่ไม่เห็นไม่ใช่แปลว่าไม่มีอยู่ ตั้งแต่ช่วงอายุเป็นหลักเดือน ซึ่งเป็นช่วงที่เราอายุก่อนหนึ่งชวบเสียอีก การมีภาพวัตถุอยู่ในใจ (object permanent) เป็นพัฒนาการด้านความคิด (cognitive development) ที่ทำให้รู้ว่า สิ่งที่มองไม่เห็น ไม่ใช่ไม่มีอยู่ และไม่ได้หายไป
.
เด็กก่อนหนึ่งขวบหาของที่เอาไปซ่อนไว้ได้ เพราะรู้ว่ามันยังมีอยู่ เลยไปจากนั้นตัวเราในอดีตเคยผ่านการวิตกกังวลเมื่อต้องแยกจากกับคนที่เลี้ยงดูเรา (separation anxiety) มาแล้วตั้งแต่ก่อนสองขวบ ความรู้สึกนี้จะลดลงเรื่อย ๆ เมื่อเราอายุสามขวบ ช่วงเวลาการพรากจากคนที่เลี้ยงดูในเราในครั้งนั้นเป็นกระบวนการสำคัญ
.
หากการพรากจากนั้นมั่นคงหนักแน่นพอ มีแนวโน้มที่จะเป็นฐานให้เรารับมือกับของเก่า ของใหม่ ของปัจจุบันได้ดีเมื่อเราโตขึ้นเรื่อย ๆ แต่หากเราพรากจากมาโดยคุ้นเคยกับความกังวลของผู้ใหญ่ในชีวิตของเรา อาจทำให้เรากังวลกับการพรากจากทุกสิ่งในชีวิตเช่นกัน เราอาจคุ้นกับการปลอบตัวเองว่าของใหม่ดีกว่าของเก่าเสมอ เพื่อผละของเก่าไปแล้วกระโจนหาของใหม่แบบไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี อาจวิ่งหาของใหม่ไปเรื่อย ๆ หรือ อาจยึดติดอยู่แค่ว่าสิ่งเดิมนั้นดีที่สุด
.
"โซฟานี้ดีที่สุด" มอบหมายให้แพนด้ากับเพนกวินแสดงการรับมือกับเรื่องนี้ได้ดี
.
ของเก่า ของใหม่ ของปัจจุบัน อาจเป็นบุคคล สิ่งของ สถานที่ งาน หรือ เหตุการณ์ในชีวิตที่เราเคยพรากจากมา แม้อาจมีหลายครั้งที่ทำได้ไม่ดี ทำได้ไม่ไว แต่แค่เรายอมรับและฝึกฝนจนกลายเป็นความเข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต แค่เปลี่ยนตำแหน่งที่มอง มุมที่มองก็เปลี่ยนไป
.
แพนด้ากับเพนกวินตามหาโซฟาที่ดีกว่าเดิม แต่ก็พบว่าตัวเดิมที่ซ่อมแล้วนั้นดีที่สุด ดีที่สุดในตอนจบของหนังสือเล่มนี้ อาจไม่ใช่ตอนจบของตอนต่อไป บางทีโซฟาตัวที่นุ่มเกินไปหรือทันสมัยเกินไปในวันนี้อาจดีสำหรับวันหน้าก็ได้
.
เหมือนกับในหนังสือชีวิต การตัดสินใจบางอย่างของเราในวันนี้อาจดีสำหรับวันนี้ แต่อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับวันหน้า แต่จะกังวลอะไร หากเราตอบตัวเองได้ว่า เมื่อเรามองย้อนกลับมา สิ่งที่ตัดสินใจนั้นได้ผ่านการไตร่ตรองซึ่งดีที่สุดสำหรับ ณ ขณะนั้น โดยที่เราไม่เสียใจและไม่ได้คิดอยากย้อนไปแก้ไข เราก็ยิ้มภูมิใจกับการตัดสินใจนั้นได้แล้ว
.
ดีที่สุดมีอยู่จริงไหม ไม่แน่ใจ
แต่สิ่งที่จริง คือ ดีที่สุดในปัจจุบัน
.
“การไม่พะวงแก้ไขอดีต จะทำให้เราแก้อนาคตได้ ด้วยปัจจุบันของเรา”
ผู้อาวุโสท่านหนึ่งเคยกล่าวเตือนใจไว้เช่นนี้
.
และเพราะหนังสือเล่มนี้ช่วยให้ทบทวนเรื่องราวในหนังสือชีวิตได้เสมอ ๆ ตั้งแต่รู้จักกันมา
“โซฟานี้ดีที่สุด” จึงเป็น “เล่มนี้ที่รัก”
-
- “เธอสร้างสวนขึ้นมาใหม่ได้” แม่บอกเม ประโยคนี้คือจุดเริ่มต้นของหนังสือเล่มนี้ และเป็นตัวกำหนดตอนจบของเรื่องด้วย ถ้าแม่ไม่พูดอย่างนี้ จะไม่มีเรื่องราวต่อจากนั้นอีกเลย เพราะเมคงจะเดิ...
- คุณสิงโตช่วยนกน้อยที่บาดเจ็บไว้ พวกเขาผ่านฤดูหนาวด้วยกันไปทีละวัน เมื่อถึงฤดูร้อน นกน้อยก็จากไปพร้อมกับฝูง คุณสิงโตใช้ชีวิตผ่านฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงไปเพียงลำพังด้วยความเข้าใจ จนถึ...
- เมื่อติดแหง็กอยู่ที่ไหนสักแห่ง ติดแหง็กอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ติกแหง็กแม้แต่ในความคิด จะทำอย่างไร . หนังสือเล่มนี้เริ่มต้นที่บอยทำว่าวลอยไปติดบนต้นไม้ เขาพยายามดึงแล...
- เรื่องของน้องหมีแต่งตัวมีอยู่แค่ว่าน้องหมีทดลองแต่งตัว ใส่เสื้อ กางเกง รองเท้า และหมวก ใส่เสร็จแล้วก็ไปเที่ยว แค่นั้น...จบ . จบแค่นี้ แต่เป็นเล่มที่รักมากและรักมานานมากเล่มหนึ่ง อั...
- “กุญแจเปิดบ้านหลังน้อย บ้านหลังน้อยเรืองแสงไฟ ใต้แสงไฟเห็นเตียงนอน บนเตียงนอนมีหนังสือ ในหนังสือนกโบยบิน นกโบยบินขับขานเพลง เพลงดวงดาวยามค่ำคืน” . คำไม่กี่คำในแต่ละหน้าที่ดำเนินไปอ...
- แม้แซมสันจะเป็นสล็อตที่เชื่องช้า แต่เขาก็ชอบที่จะทำให้คนอื่นมีความสุข ความเชื่องช้าของเขาทำให้ไปงานเลี้ยงไม่เคยทัน เพราะมัวแต่ช่วยคนอื่นอยู่ จนกระทั่งวันหนึ่งแซมสันรู้สึกว่าอยากไปง...
- เรื่องราวเริ่มต้นที่ความรักในหัวใจของคุณจระเข้ เขาหนาวจนตัวสั่นทั้งที่อากาศน่าจะร้อน เพราะเขาอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่งและคุณยีราฟที่เขาหลงรักก็แช่ตัวอยู่ในน้ำ บางวัน...
