คุณสิงโตช่วยนกน้อยที่บาดเจ็บไว้  พวกเขาผ่านฤดูหนาวด้วยกันไปทีละวัน เมื่อถึงฤดูร้อน นกน้อยก็จากไปพร้อมกับฝูง  คุณสิงโตใช้ชีวิตผ่านฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงไปเพียงลำพังด้วยความเข้าใจ  จนถึงวันหนึ่ง  นกน้อยกลับมา  พวกเขาได้อยู่ด้วยกันในฤดูหนาวอีกครั้ง

.

หนังสือเล่มนี้มีความยาวเกือบเจ็ดสิบหน้า  แต่มีเรื่องย่อยาวแค่สองบรรทัดครึ่ง  ตลอดเล่มแทบจะไม่มีตัวอักษรแต่หน้าที่เหลือก็ไม่ไร้ความหมาย  เพราะกำลังทำหน้าที่สำคัญ คือ สัมผัสหัวใจ

.

เปิดไปได้เกือบครึ่งเล่ม  หัวใจกำลังพองโตด้วยความสุข “เมื่ออยู่ด้วยกัน ความหนาวก็ไม่ได้เลวร้ายนัก”  ถัดจากหน้านี้  กลับกลายเป็นหน้ากระดาษว่างโล่งสีขาวสองหน้า  ชวนให้หยุดหายใจ  ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหน้ากระดาษขาวนี้แปลว่าอะไร  โชคดีที่ยังเหลืออีกหลายหน้า  หน้าที่เหลืออยู่ในมือขวายังมีอีกปึกใหญ่  ด้วยความที่มั่นใจว่าหนังสือภาพสำหรับเด็กจะจบลงอย่างสวยงามเสมอ  การเปิดหน้าถัดไปจึงมีความหวัง

.

แต่หนังสือชีวิตอาจไม่เป็นเช่นนั้น  เราไม่อาจแน่ใจว่าตอนจบจะงดงาม  เมื่อถึงหน้าว่างสีขาว  เราอาจหยุดหายใจไปห้วงเวลาหนึ่งจริง ๆ

.

หากเราได้รับบทคุณสิงโต  

เราจะรู้สึกอย่างไร  เมื่อนกที่เราช่วยไว้ นกที่ทำให้อบอุ่นใจนั้นจากไป 

เราจะพูดเหมือนคุณสิงโตไหมว่า  “ใช่! ฉันรู้” และรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ไหม

เมื่อถึงหน้าที่นกบินจากไป  เราจะรู้สึกตัวเล็กลงเหมือนคุณสิงโตในหน้านั้นไหม  

เราจะยืนตัวเล็กจิ๋วจ้องมองฟ้าไปอีกนานแค่ไหนเมื่อถึงหน้าที่นกน้อยบินจากไปแล้ว 

เราจะเดินมาตั้งหลักที่บ้านด้วยความเข้าใจว่า “ชีวิตก็เป็นแบบนี้” ได้เมื่อไร 

เราจะผ่านการใช้ชีวิตในบ้านที่ว่างเปล่านั้นได้ไหม 

เราจะลุกขึ้นมาปลูกผัก  อ่านหนังสือ  และใช้ชีวิตให้งดงามผ่านฤดูต่าง ๆ ไปเพียงลำพังได้ไหม 

เราจะเงยมองฟ้าคิดถึงนกน้อยแล้วพูดว่า “แล้วเธอล่ะ” โดยไม่มีน้ำตาได้ไหม 

เราจะยืนสงบรอเสียงตัวโน้ตตัวนั้นที่เป็นสัญญาณว่านกน้อยกำลังกลับมาแล้วได้ไหม 

เราจะมีกำลังใจรอหน้าสุดท้าย เพื่อที่จะบอกว่า “เมื่อเราอยู่ด้วยกัน ฤดูหนาวก็ไม่หนาวอีกต่อไป” ได้ไหม

.

แล้วนกน้อยล่ะ  การบินจากไปอาจไม่ง่ายเหมือนกัน  การบินกลับมาล่ะ  ยากไหม

ถ้าไม่แข็งแรงพอที่จะนึกถึงหัวใจกันและกัน  ก็จะไม่เข้าใจกันและกัน  และนั่นคือเติบโตไม่พอ

คุณสิงโตเดินไปหน้าถัดไปไม่ได้  นกน้อยก็บินกลับมาในหน้านั้นไม่ได้เช่นกัน

.

เราอาจเคยเป็นคุณสิงโตมาแล้ว  นกน้อยที่จากไปอาจเป็นคน งาน สิ่งของ หรือ เหตุการณ์ในชีวิต  องค์ความรู้ทางการศึกษาปฐมวัยบอกให้รู้ว่า  เด็กเล็ก ๆ ทุกคนต้องผ่านความกลัวการพรากจากซึ่งถือเป็นพัฒนาการหนึ่ง   เด็กเรียนรู้การพรากจากนี้จากการบ๊ายบายแม่เมื่อถึงวัยไปโรงเรียน  เป็นครั้งแรกของชีวิตที่แม่และลูกต้องรู้ว่าสองชีวิตนั้นมิใช่หนึ่งเดียวกัน   การเรียนรู้นี้ค่อย ๆ พัฒนาไปจนถึงการบ๊ายบายของเล่น  บ๊ายบายกิจกรรมเมื่อหมดเวลา  ขยับไปถึงการสูญเสียของเล่นที่รัก  สัตว์เลี้ยงที่สนิท  และการพลาดหวังบางอย่างในวัยเรียนไปจนถึงเมื่อโตขึ้น  

.

การผ่านประสบการณ์เหล่านี้นับเป็นฐานสำคัญของการทำความเข้าใจ “ชีวิตก็เป็นแบบนี้” เหมือนที่คุณสิงโตพูดไว้ในหนังสือ แม้บางครั้งเราอาจเป็นคุณสิงโตได้ไม่ดีมากนัก  แต่หากสังเกตให้ดี  เมื่อรับบทนี้ซ้ำ  เราจะเป็นคุณสิงโตที่เดินไปหน้าถัดไปได้ไวขึ้น  มั่นคงขึ้น  และสง่างามขึ้น

.

หนังสือภาพสำหรับเด็ก  แค่เปิดหน้าถัดไป  ความหวังก็รออยู่ 

บางที...หนังสือชีวิตก็แค่เปิดหน้าถัดไปเช่นกัน  แม้ว่าบางครั้งอาจจะค้างอยู่ที่บางหน้านานหน่อยก็ตาม  

.

และเพราะหนังสือเล่มนี้ เคยช่วยชีวิตสิงโตอย่างฉันให้เปิดหน้าถัดไป ถัดไป ได้อย่างเข้าใจและมั่นคง  แม้ไม่รู้ว่านกน้อยแต่ละตัวบินไปอยู่ที่ไหน และจะบินกลับมาได้หรือไม่ก็ตาม

“คุณสิงโตกับนกน้อย” จึงเป็น “เล่มนี้ที่รัก”