“กุญแจเปิดบ้านหลังน้อย  บ้านหลังน้อยเรืองแสงไฟ  ใต้แสงไฟเห็นเตียงนอน  บนเตียงนอนมีหนังสือ  ในหนังสือนกโบยบิน  นกโบยบินขับขานเพลง  เพลงดวงดาวยามค่ำคืน”

.

คำไม่กี่คำในแต่ละหน้าที่ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย  แต่เป็นคำเรียบง่ายที่ส่องแสงสว่างในความมืดมิด  นำทางให้เราอ่านหนังสือไปพร้อมกับเด็กน้อย  หนังสือเล่มที่มีนกน้อยหายใจเป็นเพลง  และพาเราโบยบินไปพร้อมนกท่ามกลางค่ำคืนในเพลง  เพลงร้องของนก  แล้วกลับมาในหนังสือเล่มเดิมที่เปิดอ่านบนเตียงใต้แสงไฟในบ้านหลังน้อยยามค่ำคืน

.

อ่านคำไล่เรียงไป  คำแหล่านั้นกลับมาปรากฏใหม่คล้ายกับบทกวีที่หมุนย้อนกลับ (Reverse Poetry)  เปิดอ่านจากหน้าแรกไปหน้าสุดท้าย  แล้วลองอ่านจากหน้าสุดท้ายมาหน้าแรก  เปลี่ยนจุดเริ่มที่อ่าน มุมที่มองก็เปลี่ยนไป  ฝึกทักษะการคิดย้อนกลับ (Reverse Thinking)ได้ดี  ซึ่งหนังสือเล่มนี้ทำได้  และอาจทำให้เราได้ใช้เทคนิคนี้กับเรื่องอื่นในชีวิต  เช่น ทำอย่างไรให้กุหลาบออกดอก  คิดย้อนกลับ ... ทำอย่างไรให้กุหลาบไม่ออกดอก  คราวนี้เราจะชัดเจนทันทีว่าควรทำอย่างไร

.

การคิดย้อนกลับชวนให้นึกถึงสิ่งตรงข้าม   สิ่งตรงข้ามล้วนไม่เคยแยกจากกัน   สว่างและมืดไม่เคยแยกจากกัน  สุขและทุกข์ไม่เคยแยกจากกัน  เบ่งบานและโรยราก็ไม่เคยแยกจากกัน  สิ่งตรงข้ามอยู่คู่และเคียงขนานกันไปเสมอ   เช่นเดียวกับภาพสีดำแซมขาวในหนังสือเล่มนี้ที่ช่วยยืนยันให้มั่นใจว่าจะมีแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิดเสมอ  ยามค่ำคืนยังนวลแสงจันทร์  นวลแสงจันทร์มีตะวัน  และตะวันก็อยู่ในจันทร์ 

.

ภาพประกอบภาพสีขาวดำใช้เทคนิคขูดสีบนกระดาน (scratchboard) ประหนึ่งภาพพิมพ์  หนังสือภาพสำหรับเด็กที่จัดเป็นหนังสือคลาสสิคเล่มนี้  ยืนยันว่าหนังสือภาพสำหรับเด็กไม่จำเป็นต้องมีภาพสีก็ย่อมได้   แค่สีขาวแซมสีดำก็สื่อสารความรู้สึกได้เพียงพอ  สีดำ ๆ ขาว ๆ กลับสื่อสารถึงความอบอุ่นใจได้ดี

.

ภาพแต่ละหน้ากำลังเล่าขานเรื่องราวยามค่ำคืน  เริ่มต้นที่กุญแจเรืองแสงที่ชวนให้คิดว่าการเริ่มต้นทุกอย่างเริ่มต้นด้วยการไขกุญแจ  ถ้าอยากเริ่มต้นต้องเริ่มจากถือกุญแจแล้วไขเสียก่อน 

.

หมาน้อยและครอบครัวแมวเหมียวติดตามไปในทุกหน้าส่งพลังของความห่วงใยและการอารักขา  ตุ๊กตาหมีที่ร่วมเคียงข้างแม้ยามโบยบิน  

.

เสื้อผ้าที่วางกองที่พื้น และของใช้ที่วางอยู่ทั่ว ๆ ไปในบ้าน  ไม่ได้ทำให้บ้านดูเป็นระเบียบเลยสักนิด แต่กลับทำให้รู้สึกถึงคำว่าบ้านที่แท้จริง  บ้านคือพื้นที่ปลอดภัยและผ่อนคลาย

.

ดวงดาว ดวงจันทร์ และดวงตะวันเปล่งประกายอย่างแจ่มชัดทุกหน้า  ราวกับเป็นการยืนยันให้มั่นใจว่าไม่ต้องกลัวสิ่งใด  เพราะแสงสว่างนั้นปรากฏอยู่เสมอ  

.

ในหมู่บ้านชนบทท่ามกลางเพลงดวงดาวยามค่ำคืน  ยังมีอีกหลายชีวิตที่ไม่ได้หลับใหล  ม้าและวัวยังยืนอยู่ในคอก  รถยังแล่น  เสื้อผ้ายังสะบัดปลิวอยู่บนราวตากผ้า  (พลิกเลยไปถึงปกหลัง  สุนัขจิ้งจอกกำลังวิ่งเข้ามาในเมือง  กวางน้อยก็เดินเข้ามาใกล้แปลงผักแล้วนะ)

.

บ้านหลังน้อยอยู่ไหนนะ  นั่นไง...บ้านหลังนั้น มองตามเส้นสีขาวบาง ๆ ที่พาดผ่านเสมือนเส้นทางบินของนกนั่นสิ  บ้านหลังน้อยอบอุ่นใจอยู่ตรงนั้น  บ้านหลังน้อยที่มีหนังสือ ศิลปะ และดนตรี 

.

มองตามเส้นสีขาวนั้นอีกครั้ง เส้นที่ขีดไปธรรมดา ๆ ทว่าแสดงการบินของนกได้ คล้ายภาพร่างที่เลโอนาร์โด ดา วินชี บันทึกไว้ตอนที่ศึกษาการบินของนกเลย

.

หวนกลับคืนสู่บ้านอีกครั้ง  ทุกสิ่งหลับใหลแต่อบอุ่นใจ  เพราะแสงสว่างยังอยู่ในความมืดเสมอ

.

หยิบหนังสือเล่มนี้มาเปิดเมื่อใดทำให้อบอุ่นใจทุกครั้ง

“บ้านหลังน้อยยามค่ำคืน” จึงเป็น “เล่มนี้ที่รัก”