แม้แซมสันจะเป็นสล็อตที่เชื่องช้า  แต่เขาก็ชอบที่จะทำให้คนอื่นมีความสุข  ความเชื่องช้าของเขาทำให้ไปงานเลี้ยงไม่เคยทัน   เพราะมัวแต่ช่วยคนอื่นอยู่   จนกระทั่งวันหนึ่งแซมสันรู้สึกว่าอยากไปงานเลี้ยงให้ทันแบบคนอื่น ๆ บ้าง  เขาไม่แวะช่วยเหลือใครอีก  แต่ก็ไปไม่ทันอยู่ดี  แถมยังไม่มีความสุขอีก  คราวนี้เพื่อน ๆ ช่วยกันคิดหาวิธีช่วยแซมสันด้วยการนัดก่อนเวลา  เพื่อให้แซมสันไปงานเลี้ยงทัน   และในที่สุดทุกคนก็อยู่ในงานเลี้ยงอย่างมีความสุข

.

ดูเหมือนว่าความเชื่องช้าของคุณแซมสันในหนังสือเล่มนี้กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ การเดินทางแบบละเมียดละไมของชีวิต  สิ่งที่อยู่ปลายทางอาจมีคุณค่า  แต่การรีบเร่งมุ่งไปข้างหน้าอาจทำให้เราลืมมองสิ่งที่อยู่ระหว่างทางที่เป็นประสบการณ์  ความทรงจำ หรือบทเรียนที่ยิ่งใหญ่  ซึ่งอาจเป็นสิ่งที่ความหมายสำหรับชีวิต

.

คุณแซมสันให้คุณค่ากับการทำให้ผู้อื่นมีความสุข  เขาพลาดงานเลี้ยงเสมอ  เขาเสียเวลาไปมากมายกับการพูดคุยและช่วยเหลือเพื่อน ๆ ทั้งคุณกบ คุณลิง คุณเต่า  แต่เวลาที่คุณแซมสันสูญเสียไปให้คุณกบ คุณลิง คุณเต่านั้น   ทำให้ชีวิตของคุณแซมสันมีความหมาย  

.

สายสัมพันธ์  มิตรภาพ  ความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น และการอยากให้ผู้อื่นมีความสุข  อาจรอคุณแซมสันอยู่ในงานเลี้ยงได้ก็จริง  แต่ความหมายที่เกิดขึ้นในยามทุกข์ยากเดือดร้อนอาจตราตรึงใจมากกว่าในยามสุขสนุกสนาน

.

ในห้วงหนึ่งของวัยเด็ก  เราอยู่ในวัยที่ยึดตนเองเป็นศูนย์กลาง  แต่การเข้าสังคมของเรา  ทำให้เราเรียนรู้และพัฒนาตนเองทีละน้อยสู่การให้ความสำคัญกับการอยู่ร่วมกับผู้อื่น  ไปจนถึงการทำอะไรเพื่อผู้อื่น  ซึ่งอาจกลายเป็นความหมายของชีวิต

.

การเดินทางไปงานเลี้ยงของคุณแซมสัน  ทำให้นึกถึงทฤษฎีลำดับขั้นความต้องการของมาสโลว์ (Maslow's Hierarchy of Needs)  แม้ทฤษฎีนี้จะมีมาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1943  และได้รับการกล่าวถึงในแง่มุมหลากหลาย  แต่ก็ทำให้เกิดการเรียนรู้ว่าเราทุกคนมักถูกกระตุ้นให้เติมเต็มความต้องการขั้นพื้นฐานในลำดับต้นก่อนที่จะพัฒนาเพื่อเติบโตไปสู่ลำดับที่สูงขึ้น

.

เริ่มจากความต้องการด้านกายภาพ (Physiological Needs) ที่คุณแซมสันสะท้อนออกมาที่สมรรถนะในการใช้ร่างกาย เขามีจุดด้อยในความเชื่องช้า  แต่ก็พยายามที่จะก้าวข้ามจุดด้อยนั้น  เพื่อไปให้ทัน  แม้ในที่สุดจุดด้อยนั้นไม่ได้หายไป  แต่กลับกลายมาเป็นการตระหนักรู้ในตนเอง  ทดแทน  โชคดีที่คุณแซมสันเคยช่วยเหลือเพื่อน ๆ ไว้  เพื่อน ๆ จึงกลับมาช่วยแก้ไขปัญหาให้อย่างสร้างสรรค์  ความเชื่องช้านั้นยังคงอยู่โดยที่คุณแซมสันก็ยังไปงานเลี้ยงทันเวลา

.

คุณแซมสันพยายามสื่อให้เราสัมผัสถึงความปลอดภัยทางอารมณ์ และความมั่นคงทางในการมีชีวิตที่ดี  ไม่ว่าจะจากตัวเองหรือเพื่อน ๆ ที่เขาช่วยเหลือ  เช่น  ช่วยห้ามลิงที่กำลังทะเลาะกัน  ช่วยพลิกกระดองเต่าจนเต่าเดินได้   ซึ่งเป็นความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ในด้านความมั่นคง ปลอดภัย (Safety and Security Needs) 

.

คุณแซมสันอยากไปงานเลี้ยงให้ทัน  เพราะนั่นคือการแสดงออกถึงความเป็นกลุ่มเพื่อน 

เขากลัวเพื่อน ๆ ผิดหวังที่เขาไปงานเลี้ยงไม่ทัน และคิดว่าเพื่อน ๆ โกรธ เมื่อเห็นเพื่อน ๆ รีบเดินจากไป  เหล่านี้เป็นสิ่งสะท้อนความต้องการด้านความรัก (Love/Sense of Belongings)

.

คุณแซมสันนึกขึ้นมาได้ว่าเขาทำตัวแย่และหยาบคายใส่ผู้อื่น  ไม่ได้ช่วยใครเลยจนทำให้ทุกอย่างดูแย่ไปหมด  เขายังคงเชื่องช้าเหมือนเดิม  และนั่นก็ขัดกับความต้องการการเคารพจากคนอื่นและความรู้สึกมีคุณค่าในตัวเองที่สะท้อนขั้นความต้องการด้านการนับถือในตนเอง (Esteem Needs)  เราจึงเห็นคุณแซมสันร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียใจกับตัวเองซึ่งกินพื้นที่หน้ากระดาษถึงสองหน้า 

.

ท้ายที่สุด ขั้นการตระหนักรู้ในตนเอง หรือ อาจเรียกว่าการบรรลุความหมายของชีวิต (Self-Actualization)  คือ การตระหนักในความสามารถของตัวเอง เพื่อเป็นในสิ่งที่เราสามารถเป็นได้อย่างมีความหมายต่อชีวิตของเรา เช่นเดียวกับคุณแซมสันที่อยากเป็นยอมรับในกลุ่มเพื่อนและยังได้ดำรงคุณสมบัติอันเป็นที่รักของเพื่อนไว้ได้ดังเดิม

.

กว่าจะมาถึงขั้นสุดท้าย เราอาจต้องผ่านสี่ขั้นแรก หรือที่เรียกว่า Deficiency needs (D-needs) มาก่อน  การเดินทางมาถึง Being needs or growth needs (B-needs) ซึ่งคือการเติบโตเพื่อบรรลุความหมายภายในของชีวิตย่อมเป็นไปได้โดยไม่ยากนัก   แม้ในยามประสบอุปสรรคหรือวิฤตในชีวิต  อาจทำให้เราถอยกลับไปขั้นต้น ๆ ได้บ้างก็ตาม  แต่การกลับมาสู่การบรรลุความหมายภายในใจของเราอาจไม่ยากแล้ว   เพราะเราเคยผ่านมาได้แล้ว  และอาจทำให้ความหมายนั้นเปลี่ยนไปตามประสบการณ์และการเรียนรู้จากเหตุการณ์นั้น ๆ ด้วย

.

การเดินทางไปถึงปลายทางของชีวิตที่อาจจะเนิบช้า  สะดุดล้ม  หรือหลงทางไปบ้าง  แต่การมองหาสิ่งที่ความหมายระหว่างทางนั้นอาจพาเราไปสู่การบรรลุความหมายภายใน หรือความสมบูรณ์ของชีวิต  ซึ่งน่าจะทำให้การเดินทางในชีวิตนี้มีความหมาย

.

และเพราะเพิ่งได้ขี่ม้าตัวใหม่ที่ชื่อ “แซมสัน” หนังสือเล่มนี้จึงถูกหยิบออกมาอ่านอีกครั้ง  เป็นห้วงเวลาที่ได้ทบทวนและยืนยันกับตัวเองถึงความสำคัญของความหมายของการเดินทางชีวิตเช่นเดียวกับคุณแซมสันในหนังสือ

“แซมสันผู้เชื่องช้า” จึงเป็น “เล่มนี้ที่รัก”